Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Θύματα και πάλι τα παιδιά;



της Αθανασίας Πέτσα*

Αφήνοντας (για λίγο) στην άκρη τον τρόπο με τον οποίο ήρθαν οι μετανάστες στη χώρα μας, γεγονός είναι ότι η Ελλάδα από πέρασμα για την κεντρική Ευρώπη, μετατράπηκε σε τελικό προορισμό, χωρίς βέβαια να ερωτηθεί κανείς γι’ αυτό, ούτε οι Έλληνες, αλλά ούτε και οι μετανάστες, εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία δεν είχε καμιά επιθυμία να παραμείνει στην Ελλάδα.

Τώρα λοιπόν, καλούμαστε όλοι να αποδεχτούμε ως δεδομένη αυτήν την κατάσταση και να δούμε πώς θα την διαχειριστούμε. Και καλούμαστε, από ποιους; Μα, φυσικά, από αυτούς που όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν, αλλά αντιθέτως, την υποδαύλισαν, θέτοντας ουσιαστικά υπό καθεστώς ομηρίας, τόσο τους νεοεισελθέντες στη χώρα μας, όσο και τον ελληνικό λαό. Αλλά, είπαμε, αυτά θα τα αφήσουμε για λίγο στην άκρη, για να εξετάσουμε τα προβλήματα που έχουν αρχίσει να ανακύπτουν από τις προσπάθειες ενσωμάτωσης των προσφύγων – μεταναστών.

Ένα από αυτά τα ζητήματα, είναι και η κάλυψη των παιδιών των μεταναστών σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας.
Εννοείται ότι, όπως και όλα όσα αφορούν τους πρόσφυγες, έτσι και αυτό, έχει αφεθεί στην αποκλειστική σχεδόν αρμοδιότητα των ΜΚΟ. Εκεί πέφτουν τα κονδύλια, αυτές αποφασίζουν πώς θα τα διαχειριστούν. Τι υπηρεσίες θα παρέχουν, τι ειδικότητες χρειάζονται να προσλάβουν, όπως και τι εθνικότητας θα είναι οι ειδικοί. Από την πλευρά του κράτους, ο έλεγχος και ο συντονισμός της κατάστασης είναι, ουσιαστικά, υποτυπώδης.

Τώρα όμως, που μπαίνουμε στη λογική της μόνιμης εγκατάστασης αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας, γίνεται φανερό ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες. Και ποιος καλείται να συνδράμει για να «βγάλει το φίδι από την τρύπα»; Ποιος άλλος από το «κακό» Δημόσιο.

Έτσι, έχουν ξεκινήσει ήδη οι πιέσεις προς τις δημόσιες παιδοψυχιατρικές υπηρεσίες, να οργανωθούν με σκοπό την εξυπηρέτηση των προσφυγόπουλων. Για το σκοπό αυτό, έχουν ήδη ξεκινήσει οι συσκέψεις στις διάφορες ΥΠΕ (Υγειονομικές Περιφέρειες) ανά την Ελλάδα, μεταξύ των ΥΠΕαρχών και των Δ/ντων – υπευθύνων των παιδοψυχιατρικών (π/ψ) δομών.

Στη Β. Ελλάδα, η κατάσταση έχει ως εξής:

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Η μοιρασιά του Αλ Καπόνε



του Δημήτρη Καζάκη

Τελείωσε το θρίλερ των τηλεοπτικών αδειών με διαδικασία που δίκαια θα κατέτασσε την κυβέρνηση και τους συμμετέχοντες στην κατηγορία του συνδικάτου του εγκλήματος. Η κυβέρνηση Τσίπρα όρισε αυθαίρετα ότι η "πίτα" της τηλεοπτικής αγοράς θα μοιραστεί στα 4. Γιατί στα 4; Διότι έτσι επιβάλλουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και ο ξένος παράγοντας.

Κατόπιν επινοήθηκε μια διαδικασία εντελώς πρωτοφανής για τα παγκόσμια δεδομένα. Κεκλεισμένων των θυρών (ζήτω η διαφάνεια!) έγινε πλειοδοσία για τις 4 τηλεοπτικές άδειες. Τύφλα να 'χουν οι μυστικές εταιρείες και το κονκλάβιο που επιλέγει τον Πάπα.

Τι έκαναν πίσω από τις κλειστές πόρτες; Τα αρπακτικά μοιράζονταν την "πίτα" μαζί με τα στελέχη της κυβέρνησης. Γιατί πίσω από κλειστές πόρτες; Για να μην ξέρει κανείς -εκτός από τους άμεσα ενδιαφερόμενους- πώς μοιράστηκε η "πίτα", ποιοι τα άρπαξαν χοντρά, τι ανταλλάγματα υπήρξαν και τι τελικά συμφωνήθηκε. Το απόγειο της διαπλοκής. Η διαπλοκή στη νιοστή δύναμη.

Γιατί όλα αυτά; Πολύ απλά η εντολή από τους κατακτητές της χώρας είναι να μονοπωληθεί όσο δεν παίρνει η ενημέρωση και η ψυχαγωγία στην Ελλάδα. Να μονοπωληθεί έτσι ώστε ο ψυχολογικός πόλεμος και η μαύρη προπαγάνδα εναντίον του ελληνικού λαού να ενταθεί όσο ποτέ άλλοτε. Βλέπετε έρχονται τα πολύ χειρότερα. Έρχεται οσονούπω και ο διαμελισμός της χώρας, που έχει υπογράψει ήδη η κυβέρνηση και έχει αποδεχθεί στο σύνολό του το επίσημο κομματικό και πολιτικό σύστημα.

Για να εθιστεί ο μέσος Έλληνας ακόμη και στο διαμελισμό της χώρας του, θα πρέπει η μαυρίλα της προπαγάνδας να γίνει ακόμη πιο μαύρη, σκέτο έρεβος. Ενώ η επίθεση στο νου, τη συνείδηση και το ηθικό του ελληνικού λαού μπορεί να έχει ήδη ξεπεράσει το επίπεδο της παλιάς χούντας, αλλά τώρα θα πρέπει να ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο.

Στην αρχή έπρεπε να πειστεί ο λαός ότι το να τεθεί υπό κατοχή των ξένων κέντρων ο ίδιος και η πατρίδα του, είναι για το καλό του. Τώρα θα πρέπει να πειστεί ότι το να καταλυθεί παντελώς η πολιτεία του, να διαλυθεί η χώρα του, να ξεπουληθεί και να διαμελισθεί σε γκρίζες ζώνες είναι μονόδρομος.

Όπως είναι φυσικό οι κυβερνώντες κάλεσαν τους καλύτερους για τη δουλειά αυτή. Με το αζημίωτο βέβαια. Κι έτσι οι τηλεοπτικές άδειες δόθηκαν προς πλειοδοσία, όπως παλιά στον μεσαίωνα έβγαιναν σε πλειοδοσία τα δημόσια αξιώματα. Ίδια λογική, ίδια χούγια, ίδια ιδεολογία, ίδιες επιδιώξεις. Μόνο που για να πλειοδοτήσει κανείς δεν αρκεί να έχει τα περισσότερα, ώστε να αρπάξει πολλά περισσότερα, αλλά θα πρέπει να έχει και τα κατάλληλα προσόντα για καναλάρχης.

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

Αγώνας για τη Δημοκρατία, ή φασίζουσα «κομματομαχία»;



του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Τελευταία έχει γίνει πολύ της μόδας η προσπάθεια απαξίωσης κάθε οργανωμένης πολιτικής δράσης στο όνομα μάλιστα της άμεσης δημοκρατίας και της χύμα «επαναστατικής» διαδικασίας -η οποία ουσιαστικά περιορίζεται σε αυτοσχέδιους ακτιβισμούς, που αφήνει την κοινωνία παγερά αδιάφορη, αν δεν την στρέφει εναντίον. Δηλαδή, μιας διαδικασίας, όπου καλούνται οι άνθρωποι, συνειδητοποιώντας την κατάστασή τους, από μόνοι τους, με ένα μαγικό τρόπο, χωρίς ηγεσία, χωρίς οργάνωση και χωρίς σχέδιο, να κινηθούν, στην κατεύθυνση ανατροπής του καθεστώτος, με όπλο μάλιστα την πολιτική αποχή.

Πέραν του γεγονότος, ότι αυτοί, οι παρουσιαζόμενοι ως «εραστές» της αρχαίας αθηναϊκής «αμεσοδημοκρατίας» -όπως συνήθως θέλουν να εμφανίζονται- και της όψιμης «κομματομαχίας», αναδεικνύονται κεκράκτες της πολιτικής -ουσιαστικά- αδιαφορίας και της παραίτησης, αφού δεν απαντούν που και πότε στην παγκόσμια ιστορία, ένας κόσμος, μια κοινωνία, κινήθηκε αυτόματα με αυτόν τον τρόπο και με τι αποτελέσματα, ας δούμε τα πραγματικά δεδομένα.

Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν πολύ συγκεκριμένες πολιτικές διαιρέσεις - «φράξιες» και οξείες μεταξύ τους πολιτικές διαμάχες και συγκρούσεις, στη βάση των αντιτιθέμενων συμφερόντων. Αν και δεν υπήρχε θεσμοθετημένη λειτουργία κομμάτων, με τη σημερινή τους μορφή, δομή και λειτουργία, αυτά υπήρχαν εν δυνάμει και καθόριζαν αποφασιστικά τις πολιτικές εξελίξεις, με βάση τα συμφέροντα που επικρατούσαν κάθε φορά.

Τρία ήταν τα σχηματοποιημένα πολιτικά κόμματα που έδρασαν στους κόλπους της αθηναϊκής δημοκρατίας, με βάση καθαρά ταξικούς διαχωρισμούς και διάρθρωση:
1    Το κόμμα των πεδιακών, δηλαδή των αριστοκρατών γαιοκτημόνων.
2    Το κόμμα των παραλίων που εξέφραζε τους εμπόρους και τους ασχολούμενους με τη ναυτιλία.
     Το κόμμα των διακρίων, που εκπροσωπούσε την τάξη των αγροτών, των βοσκών και των θητών, δηλαδή όλων των πτωχότερων στρωμάτων του αθηναϊκού πληθυσμού.

Η άποψη περί ανυπαρξίας πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία είναι, λοιπόν, ανιστόρητη και παραπλανητική. Ενώ, μετά την πεισιστράτεια τυραννίδα αναδείχθηκαν δύο κύριοι πολιτικοί σχηματισμοί το ολιγαρχικό (αριστοκρατικό) και το δημοκρατικό κόμμα.